- gülünc
- sif. və zərf1. Gülməyə səbəb olan, gülməli, gülüş doğuran. // məc. Mənasız, qeyri-ciddi. Ceyrana malik olmaq fikri və hissi mənə çox qəribə, bəlkə gülünc görünürdü. S. H.. Ölüm fikri <Mələkdən> uzaqlaşdı, ona gülünc və mənasız göründü. M. İ..2. İstehzaya, masqaraya səbəb olan, istehza doğuran. Gülünc hərəkət. // Gülmək obyekti; hamının gülməsi üçün hədəf. Dəhanın sədəfdir, dişlərin inci; Sən məni eylədin ellər gülüncü. M. P. V.. <Koxa:> Mən kənardan uşaq tutub, Cavanşirlər arasında gülünc ola bilmərəm! S. R..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.